Rezerwat został utworzony na mocy Zarządzenia Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 27 czerwca 1995 r.
Jego celem jest zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych wychodni piaskowców dolnotriasowych. Powierzchnia rezerwatu wynosi 8,98 ha.
Rezerwat zlokalizowany jest na terenie leśnictwa Lubienia
Głównym argumentem przemawiającym za objęciem wymienionego terenu ochroną rezerwatową jest występowanie dolnojurajskich skałek, które ze względu na swoje walory krajobrazowe, a także niezaprzeczalne wartości naukowe, winny zostać nienaruszone.Skałki te ciągną się wzdłuż zbocza dolinki około 1 km i osiągają wysokość do 6 m. Omawiane skałki są rozczłonowane przy czym długość członów jest zmienna od kilku do kilkudziesięciometrowych. Górne powierzchnie skałek są równe lub minimalnie sfalowane i stanowią przedłużenie górnej krawędzi zbocza doliny. Obok dużych form morfologicznych występują również liczne drobne urzeźbienia skałek w postaci głębokich owalnych wgłębień podzielonych koronkowymi skalnymi żeberkami.
Niezależnie od wartości naukowych wynikających z geologicznej budowy i morfologii skałek, mają one ciekawą florę składającą się z licznych porostów mchów i paproci (między innymi zanokcica skalna, paprotka zwyczajna).
Nie bez znaczenia jest również ponad 100 letni drzewostan porastający górną krawędź zbocza doliny o typowym dla lasów starachowickich składzie boru sosnowego (Querco roboris - Pinetum).
Dominującym gatunkiem na terenie rezerwatu jest sosna w wieku 94-124 l, ponadto swój udział w składzie gatunkowym drzewostanu zaznaczają: dąb (124 l) i brzoza 84-94 l.
Na terenie rezerwatu występują gleby brunatne właściwe.
Piaskowce budujące skałki są przeważnie drobno i średnioziarniste, mają kremowe, jasnoszare i szarożółte zabarwienie. W piaskowcach tych obserwować można szereg rzadkich i ciekawych form teksturalnych.